Barbara Walters Interview

DirtyDiana

Barbara Walters Interview (1997)

Michael opowiada o księżnej Dianie oraz żali się na bezduszność paparazzich. Wywiad przeprowadzony kilka dni po tragicznej śmierci Diany.

Barbara: When it comes to the paparazzi, Michael Jackson says he feels a bond with Princess Diana. The paparazzi have been a part of his life since he was a small child, the youngest of the Jackson 5. He has been a superstar for 3 decades. At 39, he continues to sing and dance all over the world and the paparazzi follow him all over the world. The night Princess Diana died, Michael Jackson cancelled his concert, but his last two concerts were dedicated to her. He does not pretend that she was a close friend. She was a fan.
------
Michael: I met her first at a...um (clearing his throat) ...concert...in London. She was very kind, very loving, very sweet.
Barbara: What did you two talk about?
Michael: I wrote a song called "Dirty Diana". It was not about Lady Diana. It was about a certain kind of girls that hang around concerts or clubs, you know, they call them groupies.
Barbara: Groupies.
Michael: I've lived with that all my life. These girls...they do everything with the band, you know, everything you could imagine. So I wrote a song called "Dirty Diana". But I took it out of the show in honour of her royal highness. She took me away and she said, "Are you going to do 'Dirty Diana'?" So, I said, "No I took it out of the show because of you." She said, "No! I want you to do it...do it...do the song."
Barbara: So she had a sense of humor with you?
Michael: Yeah, of course. And she told me it was an honour to meet me. And I said, "It's an honour to meet you."
Barbara: How did you hear of her death?
Michael: Um...I woke up (in a quiet and reflective voice) and my doctor gave me the news. And I fell back down in grief, and I started to cry. The pain...I felt inner pain, in my stomach, and in my chest. (his voice starts to break slightly) So, I said, "I can't handle this...it's too much." Just the message and the fact that I knew her personally. Then on top of that one I said, "There's another one...real soon...I feel it coming...there's another one....it's another one coming and I pray it's not me...please don't let it be me." And then Mother Theresa came...
Barbara: Are you psychic...is that what you're saying?
Michael: I don't want to say that, but I've done it before.
Barbara: And you thought it might be you?
Michael: Yes. (looks down at his folded hands) I've been living that kind of life all my life. The tabloid press...that kind of press...not the press...the tabloids, the paparazzi, that type. I've been running for my life like that, hiding, getting away. You can't go that way 'cause they're over there...well lets go this way and pretend we're going that way...and we'll go that way. Someone should say, "Hold on! Stop! This person deserves their privacy. You're not allowed to go in there!" I go around the world dealing with running and hiding. You can't...I can't take a walk in the park...I can't go in the store...you can't...I have to hide in the room. You feel like you're in prison.
Barbara: What's been the most intrusive thing? What's the worst?
Michael: They have always been...they go as far as to hide things in places. They'll slide a machine up under the toilet...Tch, tch, tch, tch...(Michael makes the sound of a camera) and you go, "Oh my God!" They've done that.
Barbara: When you came into this hotel you had to come in, or you felt you had to come in, through the kitchen.
Michael: I've been doing it for years. In many lobbies, I've never seen the front door. Never.
Barbara: Did you ever try to outrace the paparazzi?
Michael: To outrace them?
Barbara: Yes.
Michael: They follow you. They chase us on thier scooters, "Vruuum, vrumm."
Barbara: Cutting infront of you?
Michael: Yes. And I have to say to the driver...I say, "Slow down." I jump in and I say, "You're going to kill us." I say, "Slow down." I've done that many times, "You're gonna kill us." So he jumps out of the car and yells at these people.
Barbara: You know, there is an argument that you rely on publicity to sell your albums...for your concerts, that you want it.
Michael: When I approve of something, yes.
Barbara: But you can't always control the press. You can't approve everything. You can't invite them in again and again, and then at a certain point, close them out.
Michael: Yes, you can.
Barbara: Well how do you do that? What's that line?
Michael: By doing that. This is their time for this...and this you should not do. You should not say, "He's an animal...he's a..." You should not say, "He's Jacko." I'm not a 'Jacko'. I'm Jackson.
Barbara: How do you feel when they call you...
Michael: Yeah, Wacko Jacko, where did that come from? Some English tabloid. I have a heart and I have feelings. I feel that when you do that to me. It's not nice. Don't do it. I'm not a "wacko".
Barbara: There are those that would say that you add to the attention.
Michael: No, I don't.
Barbara: Well, the masks...the mysterious behavior.
Michael: There's...no, there's no mysterious behavior. There's a time, when I give a concert...I like to have as many people who would like to come can come and enjoy the show. And there's a time, when you like to be in private...when you put on your pyjammas and go to sleep, cut the light (makes a sound of a light going out) and you lay down, that's your private space. You go to the park. I can't go in the park, so I create my own park at Neverland...my own water space...my movie theatre...my theme park...that's all for me to enjoy.
Barbara: I don't wnat this to sound insulting. I'm just gonna be straight with you. But you are somewhat eccentric to say the least. The way you dress, the way you look, it invites attention. The whole appearance as you grew up was...larger than life...more extreme. Don't you think that draws the paparazzi to you?
Michael: No. (shaking his head) No, maybe I like to live that way...I like to dress that way. I don't want the paparazzi, really. But if they come, be kind, write the right...kind of thing to write.
Barbara: Michael, is it the journalist's role...or the press' role to be kind?
Michael: To be kind?
Barbara: Because the press also has to look into things, be tough. It can't always be kind.
Michael: (laughs) What you saw...what happened to Lady Diana...you tell me. There should be some boundaries, some kind of way. The star needs some space. Some time to relax. He has a heart...he's human.
Barbara: You cancelled the concert you were about to do when you heard of Diana's death.
Michael: Yes.
Barbara: And when you finally did a concert, you dedicated it to her. What did you say?
Michael: In my heart I was saying, "I love you Diana. Shine. And shine on forever, because you are the true Princess of the people." And in words I did not say it, but I said it for three minutes in showing a big picture on the jumbotron screens...Sony, big huge screens...and her picture was there shining...and the crowd went bananas (makes sound effects of the crowd's noises) And I played the song "Smile" and "Gone Too Soon".
Barbara: Give us some of the lyrics, if you can.
Michael: "Shiny and sparkly, and splendedly bright, here one day, gone one night...Gone too soon."
Commercial Break
Barbara: You have said, "I grew up in a fishbowl. I will not allow that to happen to my son." Yet, when your son was born, you sold pictures to the National Enquirer and to other European papers, tabloids. Why did you do that?
Michael: Why?
Barbara: Why?
Michael: Because there was a race. There were some illegal pictures out. Illegally, somebody had taken pictures of a baby...millions of dollars...said, "Here's Michael's son."
Barbara: And it wasn't, as I recall.
Michael: And it wasn't. So, I took pictures of the baby. I said, "They're forcing me to get his pictures." There's helocopters flying above us...flying over my house...flying over the hospital, um, machines and satellites all over. Even the hospital said, "Michael, we've had every kind of celebrity here...but we've never had it like this. This is unbelievable." And so I said, "Here, take it." And I gave the money to charity
Barbara: So, rather than...what you're saying is...what you did was to get them off your back.
Michael: Yeah...and now they want to do it again...and I don't want..maybe I don't want to show him to the world like that. I want him to have some space...where he can go to school. I don't want him to be called "Wacko Jacko" that's not nice. They call the father that. That isn't nice...right?
Barbara: You said you don't want your child to be called "wacko jacko's son". How are you going to prevent it, so they don't do it to him?
Michael: That's the thing...that's the idea. Maybe you should come up with a plan to help me.
Barbara: You're his daddy.
Michael: There you go. They created that. Did they ever think I would have a child one day...that I have a heart? It's hurting my heart. Why pass it on to him?
Barbara: Do you like being a father?
Michael: I love it!!
Barbara: Are you very involved with him?
Michael: (laughs) Yes!
Barbara: Do you want more children?
Michael: Yes. (an embarrassed laugh)
Barbara: You have been in the spotlight since you were a baby yourself.
Michael: Yes.
Barbara: If your son shows any talent - by the way does he show any talent at nine months?
Michael: Well, I'll tell you this much...when he's crying, to keep him from crying, I have to do one thing.
Barbara: What?
Michael: I have to stand in front of him...and dance.
Barbara: Really?
Michael: Yes. And he stops crying. His tears turn to laughter, and he's happy. (claps his hands) He smiles.
Barbara: And do you do your moonwalk with him?
Michael: Yeah. I do all kind of movements (imitates his dancing) (laughs)
Barbara: And then he stops crying?
Michael: And then he stops crying!
Barbara: You must do a lot of dancing.
Michael: (laughs) I do a lot of dancing, yes.
Barbara: Michael, if this little boy says, "Daddy, I want to go on stage."
Michael: (laughs and slaps his leg)
Barbara: After what you've been through?
Michael: I'd say, "Hold on, now. Hold on. If you do go that way, expect this...expect this...expext that." (counts on his fingers)
Barbara: You'd lay it all out?
Michael: I'd lay it all out. I'd say, "See you're gonna get all this, (points to one of the cameras) and all this (points to another camera) and all this (points to a third camera) You ready to do that?" "Yeah, I can't wait." Then I would say, "Go...and do it better than I did."
Barbara: But know what you're in for...
Michael: Know what you're in for.
------
Barbara: Our interview was over. We had told no one it was happening, nor had the Paris hotel. But when Jackson tried to sneak out through a back door, there was a huge crowd...already waiting.
Hugh Downs: Babara, we know now that Diana did not have adequate protection on that last day. What kind of protection did Michael Jackson have?
Barbara: Well, we saw at least four bodyguards...and he needed them. And by the way, I talked with a female superstar and she told me that when she goes out she has four bodygaurds, at least...and a car infront of her, and a car behind.
Hugh: That's what they really need isn't it?
Barbara: Unfortunately, it is.
Hugh: Now you told me that he told you why he wears only one glove.
Barbara: Yes.
Hugh: What's behind that?
Barbara: Well, he has a sense of humour, as I think you could see. He said, "Why one glove? Cooler than two!"

DirtyDiana

Barbara Walters Interview (1997)

Michael opowiada o księżnej Dianie oraz żali się na bezduszność paparazzich. Wywiad przeprowadzony kilka dni po tragicznej śmierci Diany.

Barbara: Michael Jackson mówi, że jeśli chodzi o paparazzi, czuje więź z księżną Dianą. Paparazzi są częścią jego życia od czasu, gdy był małym dzieckiem, najmłodszym z zespołu Jackson 5. Jest super-gwiazdą od 3 dekad. W wieku 39 lat wciąż śpiewa i tańczy na całym świecie, a paparazzi podążają za nim po całym świecie. Tego wieczoru, gdy zmarła księżna Diana, Michael Jackson odwołał swój koncert, ale dwa ostatnie koncerty zadedykował właśnie jej. Nie udaje, że była jego bliską przyjaciółką. Byłą fanką.
------
Michael: Pierwszy raz spotkałem ją na... uhm... koncercie... w Londynie. Była bardzo uprzejma, bardzo kochana, bardzo słodka.
Barbara: O czym rozmawialiście?
Michael: Napisałem piosenkę 'Dirty Diana' [tłum: 'Nieprzyzwoita Diana']. Ona nie była o Lady Dianie. Była o pewnym typie dziewczyn, które kręcą się na koncertach, w klubach, wiesz, nazywają je groupies.
Barbara: Groupies.
Michael: Miałem z tym do czynienia całe życie. Te dziewczyny... zrobią wszystko z zespołem, wiesz, wszystko co można sobie wyobrazić. Więc napisałem piosenkę 'Dirty Diana'. Ale wycofałem ją z koncertu, z szacunku dla jej wysokości. A ona wzięła mnie na stronę i mówi: "Czy zaśpiewasz 'Dirty Dianę'?". Więc powiedziałem: "Nie, wycofałem ją ze względu na ciebie". A ona powiedziała: "Nie! Chcę, żebyś ją wykonał... zrób to... wykonaj tę piosenkę."
Barbara: Czyli miała poczucie humoru?
Michael: O tak, oczywiście. I powiedziała, że to zaszczyt mnie poznać. A ja powiedziałem: "To zaszczyt poznać ciebie."
Barbara: Jak dowiedziałeś się o jej śmierci?
Michael: Um... obudziłem się i mój lekarz przekazał mi tę wiadomość. Pogrążyłem się w smutku i zacząłem płakać. Ten ból... czułem wewnętrzny ból, w żołądku, w klatce piersiowej. [załamującym się głosem] I powiedziałem: "Nie zniosę tego... to zbyt wiele". Po prostu ta wiadomość i fakt, że znałem ją osobiście. Do tego wszystkiego powiedziałem: "To się znów wydarzy... bardzo szybko... czuję, jak to nadchodzi... i modlę się, żebym to nie był ja... proszę niech to nie będę ja." I wtedy przyszła kolej na Matkę Teresę...
Barbara: Jesteś medium... czy to chcesz powiedzieć?
Michael: Nie chcę tego mówić, ale zdarzało mi się to już wcześniej.
Barbara: I myślałeś, że ty możesz być następny?
Michael: Tak. Żyję takim życiem całe moje życie. Prasa brukowa... ten rodzaj prasy... nie prasa... brukowce, paparazzi, ten typ. Musiałem biec, ukrywać się, uciekać. Nie możesz iść w tamtą stronę, bo oni tam są... więc chodźmy w tą stronę, udając, że idziemy w tamtą... a pójdziemy w tamtą. Ktoś powinien powiedzieć: "Zaczekajcie! Stop! Ta osoba zasługuje na prywatność. Nie wolno wam tam wchodzić!". Jeżdżę po świecie uciekając i ukrywając się. Nie możesz... ja nie mogę pójść na spacer do parku... nie mogę pójść do sklepu... nie możesz... muszę ukrywać się w pokoju. Czujesz się, jak w więzieniu.
Barbara: Jaka była najbardziej inwazyjna rzecz. Co jest najgorsze?
Michael: Oni byli zawsze... posuwają się nawet do tego, by ukrywać rzeczy w różnych miejscach. Wkładają aparat pod toaletę... [Michael imituje odgłos aparatu] i myślisz "O mój boże!". Oni to zrobili.
Barbara: Jak wtedy, gdy musiałeś, lub wydawało ci się, że musiałeś, wchodzić do hotelu przez kuchnię.
Michael: Robię to od lat. Byłem w wielu hotelach, w których nigdy nie widziałem drzwi frontowych. Nigdy.
Barbara: Czy próbowałeś kiedyś prześcignąć paparazzi?
Michael: Prześcignąć?
Barbara: Tak
Michael: Oni podążają za tobą. Gonią nas na tych swoich skuterach, "wruuum, wruuum".
Barbara: Przecinają ci drogę?
Michael: Tak. I muszę powiedzieć kierowcy... Mówię: "Zwolnij.", wkraczam do akcji i mówię: "Zabijesz nas.", mówię: "Zwolnij.". Robiłem to wiele razy, "Zabijesz nas.". Więc on wyskakuje z samochodu i wrzeszczy na tych ludzi.
Barbara: Wiesz, jest taki argument, że polegasz na prasie, by sprzedawać swoje albumy... twoje koncerty, że chcesz tego.
Michael: Kiedy się zgadzam na coś, to tak.
Barbara: Ale prasy nie możesz zawsze kontrolować. Nie możesz zgadzać się na wszystko. Nie możesz zapraszać ich raz po raz, a potem w pewnym momencie, odciąć się od nich.
Michael: Tak, możesz.
Barbara: Więc jak to robisz? Gdzie jest ta linia?
Michael: Robiąc to. To jest ich czas na to... a tego robić nie powinniście. Nie powinniście mówić: "On jest zwierzęciem... on jest a...", nie powinniście mówić: "On jest Jacko." Ja nie jestem 'Jacko'. Jestem Jackson.
Barbara: Jak sie czujesz gdy nazywają cię...
Michael: Tak, 'Wacko Jacko' [tłum: Szurnięty Jacko], skąd to sie wzięło? Jakiś angielski brukowiec. Mam serce i mam uczucia. Ja to czuję, kiedy robicie mi coś takiego. To nie jest miłe. Nie róbcie tego. Nie jestem 'szurnięty'.
Barbara: Są tacy, którzy powiedzieliby, że zwracasz na siebie dodatkową uwagę.
Michael: Nie, nie robię tego.
Barbara: No a maski... tajemnicze zachowania.
Michael: Nie ma.. nie ma tajemniczych zachowań. Jest czas kiedy daje koncert... Chcę aby jak najwięcej ludzi, którzy chcą przyjść, przyszło i miało frajdę z przedstawienia. I jest czas, kiedy chciałbym mieć prywatność... kiedy zakładasz pidżamę i idziesz spać, gasisz światło i kładziesz się, to jest twoja prywatna przestrzeń. Idziesz do parku. Ja nie mogę iść do parku, więc stworzyłem swój własny park w Neverland... mój własny park wodny... moje kino... mój park rozrywki... wszystko dla mojej rozrywki.
Barbara: Nie chcę żeby to zabrzmiało obraźliwie. Będę mówić prosto z mostu. Ale jesteś co najmniej trochę ekscentryczny. To jak się ubierasz, to jak wyglądasz, to zwraca uwagę. Cały twój wizerunek gdy dorastałeś był... większy niż rzeczywistość... bardziej ekstremalny. Nie sądzisz, że to przyciąga paparazzi do ciebie?
Michael: Nie. Nie, może lubię żyć w taki sposób... Lubię się tak ubierać. Nie chcę paparazzi, naprawdę. Ale jeśli już przychodzą, niech będą mili, niech piszą właściwe... uprzejme rzeczy.
Barbara: Michael, czy rola dziennikarza... albo rolą prasy jest bycie uprzejmym?
Michael: Bycie uprzejmym?
Barbara: Bo prasa musi także zaglądać głębiej, być twarda. Nie może zawsze byc uprzejma.
Michael: [śmiech] To co widziałaś... co stało się z księżną Dianą... sama powiedz. Powinny być jakieś granice, jakieś wyjście. Gwiazda też potrzebuje trochę przestrzeni. Trochę czasu na odpoczynek. On ma serce... on jest człowiekiem.
Barbara: Odwołałeś swój koncert, kiedy usłyszałeś o śmierci Diany.
Michael: Tak.
Barbara: A kiedy dałeś kolejny, zadedykowałeś go jej. Co powiedziałeś?
Michael: W głębi serca mówiłem: "Kocham cie Diano. Błyszcz. I błyszcz na zawsze, gdyż jesteś prawdziwą księżną ludzi". A w słowach nie powiedziałem tego, ale powiedziałem to poprzez pokazanie jej portretu przez 3 minuty na telebimach... Sony, wielkie, ogromne ekrany... I jej obraz błyszczał na nich... i były wielkie emocje w tłumie. I zagrałem piosenkę 'Smile' i 'Gone too soon'.
Barbara: Przytocz nam kawałek tekstu, jeśli możesz.
Michael: "Błyszcząca i lśniąca i wspaniale jasna, tu jednego dnia, odeszła jednej nocy... odeszła zbyt szybko."
[Przerwa]
Barbara: Powiedziałeś: "Dorastałem na wystawie [dosł: w akwarium]. Nie pozwolę, aby to samo przydarzyło się mojemu synowi". A jednak, kiedy twój syn się urodził, sprzedałeś zdjęcia do 'National Enquirer' i innych europejskich gazet, brukowców. Dlaczego to zrobiłeś?
Michael: Dlaczego?
Barbara: Dlaczego?
Michael: Ponieważ trwał wyścig. Pojawiały się nielegalne zdjęcia. Nielegalnie ktos zrobił zdjęcia niemowlęcia... miliony dolarów... powiedział, "Tutaj jest syn Michaela."
Barbara: A nie był, z tego co pamiętam.
Michael: A nie był. Więc zrobiłem zdjęcia dziecka. Powiedziałem: "Zmuszają mnie do zrobienia jego zdjęć". Były helikoptery latające nad nami... nad moim domem... nad szpitalem, um, aparaty i satelity wszędzie dookoła. Nawet w szpitalu powiedzieli: "Michael, mieliśmy tu wszystkie gwiazdy... ale nigdy nie widzieliśmy czegoś takiego. To nie do wiary." Więc powiedziałem: "Proszę, weźcie to". I oddałem pieniądze na cele charytatywne.
Barbara: Czyli... mówisz, że... zrobiłeś to by się od ciebie odczepili?
Michael: Tak... a teraz znów chcą to zrobić... a ja nie chcę... może nie chcę pokazywać go światu w ten sposób. Chce, aby miał trochę przestrzeni... żeby mógł chodzić do szkoły. Nie chce, by nazywano go 'Wacko Jacko', to nie jest miłe. Nazywają tak ojca. To nie jest miłe... prawda?
Barbara: Mówisz, że nie chcesz, aby twoje dziecko nazywano 'syn Wacko Jacko'. Jak zamierzasz temu zapobiec?
Michael: To jest to... taka jest idea. Może ty mogłabyś wymyślić plan, aby mi pomóc.
Barbara: Ty jesteś jego tatą.
Michael: Dokładnie. Oni to stworzyli. Czy kiedykolwiek pomyśleli, że będę miał dziecko któregoś dnia... że ja mam serce? To mnie bardzo boli. Dlaczego ma to przejść na niego?
Barbara: Lubisz bycie ojcem?
Michael: Kocham to!!
Barbara: Czy jesteś bardzo zaangażowany?
Michael: [śmiech] Tak!
Barbara: Chcesz mieć więcej dzieci?
Michael: Tak! [zawstydzony śmiech]
Barbara: Byłeś w świetle reflektorów odkąd sam byłeś dzieckiem.
Michael: Tak.
Barbara: Jeśli twój syn ujawni jakiś talent - przy okazji, czy ujawnił już jakiś talent w wieku 9 miesięcy?
Michael: Cóż, powiem ci tyle... kiedy płacze, aby przestał płakać, muszę zrobić jedną rzecz.
Barbara: Co?
Michael: Musze stanąć przed nim... i zatańczyć.
Barbara: Naprawdę?
Michael: Tak. I przestaje płakać. Jego łzy zamieniają się w śmiech i jest zadowolony. [klaszcze w dłonie]. Uśmiecha się.
Barbara: Czy robisz dla niego moonwalk?
Michael: Tak. Robię wszystkie rodzaje ruchów. [naśladuje swój taniec][śmiech]
Barbara: I wtedy przestaje płakać?
Michael: I wtedy przestaje płakać!
Barbara: Musisz dużo tańczyć.
Michael: [śmiech] Dużo tańczę, tak.
Barbara: Michael, jeśli ten mały chłopiec powie: "Tato, chcę występować na scenie"
Michael: [śmiech]
Barbara: Po tym, co ty przeszedłeś?
Michael: Powiedziałbym, "Poczekaj. Poczekaj. Jeśli pójdziesz tą drogą, spodziewaj się tego... spodziewaj się tego... spodziewaj się tamtego"
Barbara: Powiedziałbyś jak to jest?
Michael: Powiedziałbym jak to jest. Powiedziałbym: "Dostaniesz to wszystko, i to wszystko, i to wszystko. Czy jesteś gotowy to zrobić?", "Tak, nie mogę się doczekać", wtedy powiedziałbym: "Idź... i bądź lepszy niż ja byłem."
Barbara: Ale wiedz, na co się piszesz...
Michael: Wiedz, na co się piszesz.
------
Barbara: Nasz wywiad dobiegł końca. Nikomu nie powiedzieliśmy że się odbywał, nie ujawnił tego także paryski hotel. Jednak, gdy Jackson próbował wymknąć się tylnym wyjściem, był wielki tłum... już czekał.
Hugh Downs: Barbaro, wiemy że Diana nie miała wystarczającej ochrony tamtego dnia. Jaka ochronę miał Michael Jackson?
Barbara: Cóż, widzieliśmy co najmniej 4 ochroniarzy... i naprawdę ich potrzebował. Po drodze rozmawiałam jeszcze z inną gwiazdą i ona powiedziała mi, że kiedy wychodzi ma ze sobą 4 ochroniarzy, samochód przed nimi i samochód za nimi.
Hugh: Naprawdę tego potrzebują, tak?
Barbara: Niestety, tak.
Hugh: A teraz, powiedziałaś mi, że powiedział ci dlaczego nosi tylko jedna rękawiczkę.
Barbara: Tak.
Hugh: Co się za tym kryje?
Barbara: Cóż, on ma poczucie humoru, jak mogłeś pewnie zauważyć. Powiedział: "Dlaczego jedna rękawiczka? Fajniej niż dwie!"

zaba510

ten wywiad jest super^^ chociaż też trochę smutny

Billie_Jean

haha wruu . Naj, jest jak on to wszsytko pokazuje . Laughing

Toocha ;)

No

Ale faktycznie taki smutek trochę ...